Nu het weer winter wordt en koud,
De regen mensen binnen houdt,
Laat jij je toch niet kennen.
Jij blijft maar doorgaan, kou of niet.
En dat verbaast de zwarte piet.
Hij kan er niet aan wennen! Dat je nog niet bevroren bent!
Verkleumd maar weer naar huis toe rent!
Wat is toch jouw geheim?
Een warme kruik in elke zak,
Een duikers-isolatiepak,
Wat kan dat nou toch zijn? Totdat hij jouw verlanglijst ziet,
En hem plotseling te binnen schiet,
Dat dit het best zou kunnen zijn:
Jij vraagt daar een paar sokken,
Die - tot je oren opgetrokken -
Verwarmen als in een woestijn. Dus wiedes dat jij niet bevriest,
Of bibberend je neus verliest,
En 's avonds als je stil zit,
Toch warm blijft. Wie had dat gedacht?
Jij blijft tot midden in de nacht,
Warm als de zomer in Madrid! Daarom, gedreven door de kou,
Vraagt Piet nu aarzelend aan jou,
Of hij voor zijn koude benen,
Zolang hij hier in Holland is,
En sluipt door kou en duisternis,
Jouw warm geheim kan lenen. Volgende Sinterklaasgedicht: Achter de stoomboot was iets gebeurd
Vorige Sinterklaasgedicht: Dag Sint en Piet
Alle Sinterklaasgedichten met het trefwoord zwarte piet    
| 
